In vele gevallen gebeurt er vaak dat we in iets geloven dat niet bestaat, wat onzichtbaar en onbereikbaar is dat we aan het zoeken zijn. Het is misschien het grootste nadeel van ons en onze levens. En dat kan ook Frans Laarmans bewijzen alleen hij is zich daar niet van bewust. Door het hele verhaal kampt hij met zichzelf dus om in zijn behoeften te voldoen en met de regels van de godsdienst. Wat overmeesterend is kunnen we alleen voorstellen, want Elschot wilde ons laten nadenken. Het kan wel zijn dat zijn hersenen zijn gevoelens bemachtigd als we hier kijken “ Eigelijk is onze cyklus niet afgesloten, want nog steeds heb ik Lange Ridderstraat heimelijk in portefeuilli. Zal ik? Het is vlak in de buurt, maar de straat schijnt mij opeens ver af te liggen, eindeloos ver, zo ver als enige plaats waar de dingen zijn de men nooit bereiken zal.” Hier is misschien het grootse twijfel “Zal ik?” Ik zou zeggen dat hij “opeens’ wakker werd en dat hij zich realiseerde hoe de werkelijkheid functioneert en wat zijn verplichten zijn..