Door de hele verhaal voelt ze zich angstig maar dat kunnen we nergens lezen. Alles wat we krijgen is dat indruk. Uit de ik-perspectief inzicht kunnen we opmerken dat ze nooit over haar gevoelens praat. Ze staat als een soort nformator die alleen beschrijft wat rond haar gebeurt en wat andere mensen voelen. Er zijn alleen maar droge beschrijven van de gebeurtenissen., geen concreet beeld van de tegenwoordige situatie. Zelfs zijn herhaardelijke vluchten als een soort alledags reizen beschreven zonder enige dynamiek. Er is geen sprake van serieuze actie wat om te verwachten was.
Dit boek waarin de schrijfster met een hoogste punt aan soberheid en distantie de ondergang van een joodse familie tijdens het nazibewind op onverwachte manier getekend heeft, liet in ons de gedachte dat er nog hoop voor haar is, dat het niet allees verdwenen en dat er hoop voor haar bestaat.