Wat algemeen bekend voor het oeuvre van Hugo Claus is is dat hij zijn aandacht aan godsdienst en realiteit in maatschappij schenkt. Maar hij doet dat op een heel bezondere manier, op de manier waar we zoveel over de hedendaagse werkelijkheid kunnen leren kennen.

In De zwaardvis vermengde hij de moordzaak met een kleine dorpsgeschiedenis, waaraan hij scherpe krietiek op het katholicisme. Hij wilde dat deze krietiek niet zichtbaar wordt en daardoor gebruikte hij de bepalde instrumenten. Die instrumenten zijn spelen met tijdperk, personages en ook spelen met lezers.

De zwaardvis, het verhaal van een broeierige zomerdag die eindigt met een gruweldaad, is niet alleen door de locatie (het platteland van West-Vlaanderen) en de vele mythologische verwijzingen een typische Claus-roman.

Als we vanaf de titel van deze antistreekroman beginnen kunnen we zien dat er om een soort vis gaat. Maar waarom gebruikte Claus precies deze titel? Wij moeten ons er van bewust zijn dat hoewel deze roman modern en luchtig is, is hij diep en antiek. Dat wil zeggen dat we terug naar de Oudheid moeten gaan.