Dorps-, streek-, heimat- en boerenroman. Alle vier namen wijzen naar de voorkeur die de schrijver voor zijn platteland heeft. Hij is niet alleen gefascineerd door zijn wijk maar ook heeft hij verlangen naar zijn verleden, jeugd en alle dingen die hem voor zijn streek verbinden.
Bij Ernet Claes is dat een geestelijke ervaring die hij het in zijn romanen heeft samengesteld. Aan de ene kant een passie, of eigenlijk de genegenheid voor het landschap maar ook voor bepaalde mens persoonlijkheden en zijn levensstijl is, iets wat echt specifiek voor dit soort roman is, maar aan de andere kant is dat streven naar irrealiteit in zekere zin. Dat betekent dat hij over de liefde voor zijn wijk spreekt en zoals kleine de Witte wil niet accepteren dat de wereld gaat veranderen en daarom schrijft hij over de plaats waarin zijn geweldige geheugen is verbleven.
Al aan het begin van het tweede deel van het boek De Witte kunnen we zien deze toewijding aan de streek en hoe dat gedetailleerd beschreven is “...en schoot heur gouden vlamen over meersen en de velden, groot en wijd, het al omvattend in haar spetterend licht.” “..en het gouden reuzelde heimelijk in zijn hoge vlumbaardige halmen als ’t neuriend van al de zonnigheid die er over ligt.”